Co nowego | Mieszkanie | Galeria | Praca | Kontakt     26.10.2006 (Dzień dwudziesty szósty) Dzisiejszy dzień, tak jak wszystkie dni w tygodniu zaczął się standardowo. Jedyna różnica polegała na tym, że mieliśmy nieprzyjemność jechać starym autobusem na linii 20. Nie wiem czemu, ale ciągle czułem w nim spaliny. Wczorajsze dobre słowa od Paolo troszkę nas rozleniwiły i dłużej niż zwykle zajęło nam zabranie się do pracy. Czas do obiadu mknął z prędkością zawrotną. Dziś znowu kilka zdań poświęcę na obiad, a dokładniej na Miejsce, w którym go spożywamy. Duża litera przy słowie Miejsce pomimo umieszczenia jej w środku zdania jest jak najbardziej na miejscu. Otóż chodzi nie tyle o budynek baru, a o atmosferę tam panującą i wspólnotę tam zasiadającą. Zacznijmy od początku. Jedzenie w tym miejscu nie należy do czynności prostych. Należy postępować wg. następującego schematu: Wejść Podejść do lady z jedzeniem Wybrać co się będzie jadło, co w praktyce oznacza sprawdzenie, czy jest to co wczoraj Podejść do kasy Uregulować należność Stanąć w kolejce do lady z jedzeniem Dać osobie z obsługi paragon Poczekać aż jedzenie się odgrzeje w mikrofali lub w opiekaczu Odejść w poszukiwaniu miejsca do siedzenia Przecisnąć się na jedyne wolne miejsce Zjeść jedzenie w pośpiechu, bo inni tylko czekają na nasze miejsce Wyrzucić pozostałości do kosza (jak się nie trafi - nie przejmować się) Wyjść Czuć się szczęśliwym i najedzonym Brzmi banalnie. Owszem, takie też i jest. Pewną trudność stanowi punkt 6. tej wyliczanki. Istotę problemu ilustruje poniższa analiza porównawcza. Kolejka w Polsce Kolejka w Polsce w mniejszej miejscowości Kolejka we Włoszech Jak zatem widać, przez nieświadomość rozwiązań obyczajowych tutaj, długi czas stoi się w kolejce całkowicie nieświadomym jej kierunku. Ma to także dobre strony. Można załapać się na darmowe mycie głowy wodą, która ktoś przenosi na tacy nad głową, że o spadającym darmowym posiłku nie wspomnę. Piszę o tym wszystkim dlatego, że dziś byłem bardzo spokojny na stołówce. Byłem spokojny mimo iż 20 minut staliśmy we włoskiej kolejce, a kiedy już dostaliśmy nasz makaron, zjedliśmy go w 5 minut. Dodatkowe 2 - 3 minuty przedzieraliśmy się do upatrzonego miejsca. Co zwróciło moją uwagę to to, że mimo, że wszystkie dwa opiekacze są zapchane kanapkami, nie ma mocy przerobowych, nawet Ci, którzy chcą zjeść co innego niż kanapkę muszą czekać, aż maszyny do kanapek się zwolnią. Kanapkożercy z pierwszej linii lady nie dają za wygraną - i wcale im się nie dziwie, też bym nie oddał bez walki takiego dobrego miejsca przy samej ladzie. Tak jak już pisałem, nie byłem wściekły, co zazwyczaj ma miejsce. Chciało mi się dziś z tego śmiać. Po wstrętnym mikrofalowym obiedzie poszliśmy dalej uprawiać nasz "mikrofalowy ogródek". Czas do 17 zleciał jeszcze szybciej niż ten przed obiadem. Nasz kolega, Patrick miał dziś 29. urodziny. Była impreza. Tym razem nie tak wystawna jak u Cristiny, ale był szampan, wino musujące i ciastka. Wszyscy siedzieli przy stole, a gdy Patrick przeszedł z tacką, każdy wziął po ciastku. Nadwyżki ciastek były potem rozłapywane. Znowu słuchaliśmy co mówią Włosi i popijaliśmy wino. W pewnym momencie ktoś dał sygnał do wyjścia, więc wyszliśmy i my, życząc Patrickowi "Auguri", czyli zapewne najlepszego. Z ciastkami na imprezie również wiąże się pewna moja impresja. Mianowicie, chodzi o ciastko z truskawką. Było tylko jedno takie. Truskawka była wielka, czerwoniutka, taka jak z obrazka, wyhodowana zapewne w szklarniach Holandii lub Hiszpanii podsypywana wszelkiego rodzaju nawozami modyfikowanymi genetycznie i jądrowo, a zatem całkowicie niejadalna. Ciekawiło mnie zachowanie tłumu wobec ciastka z truskawką. Miałem na nie chęć (zapewne jak wszyscy), ale pomyślałem, że pobawię sie w obserwatora ludzkich charakterów. Tacka okrążyła stół trzy razy. Ciastko z truskawką ciągle było nie tknięte i występowało na tacy jako jedno z nielicznych. Ciastka z truskawką nie wziął Patrick, żadna z pań, profesor Limiti, profesor Colantonio, nikt. Każdy miał ochotę, ale każdy miał wątpliwości moralne dotyczące słuszności zjedzenia ciastka z truskawką. Obserwowałbym tą grę emocji i te spojrzenia na ciastko z truskawką jeszcze dłużej gdyby nie to, że zjadł je chłopak, który siedział koło mnie. Widać nie jest tak wrażliwy i nie rozpatrywał tego ciastka w tych kategoriach co i ja. Eksperyment zatem się nie powiódł, a przynajmniej okazało się, że potwierdzenie tezy o tym, że ciastko powinno zostać jako jedyne wymaga większej ilości prób. Po imprezie, z niewielkimi kolorkami udaliśmy się do domku. Na Anaginie kupiliśmy bilety na listopad, a także sprawdziliśmy rozkład jazdy autobusów na lotnisko Ciampino, na które jutro przylatuje Maciek. Zapakowaliśmy się do 046 i ruszyliśmy do domu. Była 18:10. Przypominam, że dziś miało nie być prądu do 18:00. Zatem pełni wiary we Włoską solidność z naszych telefonów zrobiliśmy sobie latarki i po omacku dotarliśmy do pokoju. Ktoś o nas jednak pomyślał, odsłonił rolety do połowy, więc było widać co nieco. O 18:45 Daniel nie wytrzymał ciemności i poszedł na spacer. Ja chwilkę zaległem, by o 19:35 usłyszeć włączającą się lodówkę. Jest prąd. Korzystając z okazji przygotowałem sobie obiadek - makaron ze zrobionym wczoraj sosikiem. Zjadłem, pokombinowałem jeszcze przy projekcie i wziąłem się za przepierkę. W międzyczasie przyszedł Daniel, też coś przekąsił, a teraz poszedł oddać sie w objęcia Morfeusza. Ja natomiast wziąłem się za tworzenie grafiki do opisu dzisiejszego dnia i za tworzenie samego opisu. Zaraz sam się położę. Nastawię budzik na 6:00 i pójdę spać. Teraz tak sobie myślę, że czegoś mi jednak brakowało w tym makaronie na obiad ... już wiem, nie dali nam do tego bułek. [<< Dzień Poprzedni] [Spis] [Dzień następny >>]

Powered by: